ابتدا باید با فروتنی بپذیریم که گناهکار هستیم. کلام خدا می‌فرماید: همه گناه کرده‌اند و از جلال خدا محرومند” (رومیان ٣: ٢٣). چنانچه خود را با مسیح بی‌گناه، که چهره دیدنی خدای نادیده است مقایسه کنیم، بخوبی می‌فهمیم که گناهکاریم. سپس باید از گناه توبه کرده، عیسی مسیح خداوند را که بعد از مرگ دوباره زنده شد، بعنوان نجات دهنده خود بپذیریم و از او بخواهیم تا با خونش که بر روی صلیب ریخته شد، قلب گناه‌آلود ما را بشوید و آنرا پاک نماید. کلام خدا می‌فرماید: زیرا خدا مسیح را بعنوان وسیله‌ای برای آمرزش گناهان، که با ایمان به خون او بدست می‌آید، در مقابل چشم همه قرار داده و با این کار، خدا عدالت خود را ثابت نمود زیرا در گذشته بسبب بردباری خود گناهان آدمیان را نادیده گرفت تا در این زمان، عدالت خدا کاملاً به ثبوت برسد، یعنی ثابت شود که خدا عادل است و کسی را که به عیسی ایمان می‌آورد نیک می‌شمارد” (رومیان ٣: ٢۵ و ٢۶).

هر کس به مسیح، که پس از مرگ زنده شد ایمان بیاورد، قلبش از گناه پاک می‌شود، روح خدا در وجودش ساکن می‌گردد و زندگی جاوید می‌یابد. رستگاری یا نجات، هدیه بی‌نظیری است که بمحض اینکه به مسیح ایمان آورید به شما عطا می‌گردد. یقیناً خدا مایل است همه آدمیان هدیه رستگاری یا نجات را دریافت نمایند. اما این هدیه موقعی به انسان داده می‌شود که شخصاً آنرا از مسیح زنده درخواست کند.

برادر و خواهر عزیز، آیا مایلی هدیه رستگاری را از خداوند بخشنده دریافت کنی؟
کلام خدا می‌فرماید: زیرا اگر با لبان خود اعتراف کنی که عیسی، خداوند است و در قلب خود ایمان آوری که خدا او را پس از مرگ زنده ساخت نجات خواهی یافت” (رومیان ١٠: ٩).

مسیح زنده منتظر تصمیم شماست. به او روی آور که رستگار خواهی شد.

عیسی در انتظار ما است تا انجیل را به هر قبیله و گروه فرهنگی اعلام کنیم. در دنیا اقوام و گروه‌های فرهنگی مختلفی وجود دارد. در متی ۲۴: ۱۴ و ۲۸: ۱۹ این گروهها امتها نامیده شده‌اند. تخمین زده می‌شود که هنوز ۱۰۰۰۰ گروه وجود دارد که از شهادت مستمر در مورد مسیح به زبان خودشان محرومند. وظیفه اصلی هر مسیحی این است که به گسترش انجیل مسیح در میان این گروههای فرهنگی کمک کند و نیز به تاسیس کلیسایی شهادت دهنده و گسترش یابنده در درون هر گروه فرهنگی مدد رساند. تا زمانی که این وظیفه انجام نگیرد، هدف کلیسا تحقق نیافته است و مسیح باز نخواهد گشت.
این وظیفه چقدر عظیم است؟ به خاطر رشد جمعیت، تعداد غیر مسیحیان در دنیا امروزه بیش از هر دوره تاریخی دیگر است. از سوی دیگر، امروزه بیش از هر زمان دیگری، برای انجام این وظیفه، افراد ایماندار وجود دارد. این وظیفه می‌تواند انجام شود. در سال ۱۰۰ پس از میلاد، در مقابل هر ۳۶۰ غیر مسیحی، یک مسیحی شهادت دهنده وجود داشت. در سال ۱۹۵۰ در برابر هر بیست غیر مسیحی یک مسیحی شهادت دهنده وجود داشت. امروزه برای هر هفت غیر مسیحی، یک مسیحی شهادت دهنده وجود دارد. به همین ترتیب، چیزی نمی‌گذرد که نسبت مسیحیان شهادت دهنده به غیر مسیحیان، یک به چهار خواهد بود. پس این وظیفه را می‌توان انجام داد.
هنوز در جهان دو میلیارد انسان هستند که امکان شنیدن انجیل را به شکلی مطلوب ندارند. هدف کلیسای مسیح رساندن پیام انجیل به این انسانها است. برخی مسیحیان خوانده شده‌اند تا مبشرینی به میان این انسانها بفرستند، یعنی برای تربیت ایشان دعا کنند، از ایشان حمایت نمایند و تشویقشان کنند. برخی نیز خوانده شده‌اند تا به میان این انسانها بروند. خدا هم به فرستندگان نیاز دارد و هم به روندگان. اما خواه یک مسیحی به کشورهای دور دست برود و خواه در محل زندگی‌اش بماند، به هر حال باید شاهدی برای مسیح باشد. در هر جا که خدمت کنیم، عیسی از ما همان میزان از تعهد و سر سپردگی را می‌طلبد.

ریشه اولین جشن شکرگزاری در آمریکا به سندی که به تاریخ ۱۶۲۱ اشاره دارد برمیگردد. در این سال جشنی در منطقه ماساچوستامروزی برای شکرانه برداشت محصول برگزار می‌شد. همچنین مهاجرت زائران از انگلستان به آمریکا، باعث شد تعدادی جشن سنتی مردم انگلیس نیز با آنها به آمریکا و به محل ستشان که نیوانگلند بود منتقل شود. به همین دلیل چندین روز مختلف در نیوانگلند برای شکرانه محصول جشن گرفته می‌شد که امروز آن جشن‌ها تحت نام جشن شکرگزاری اولیه» شناخته می‌شوند. چندی بعد نیز در سال ۱۶۲۳ جشن شکرگزاری به شکل رسمی تعیین شد ولی با این حال در ایالت نیوانگلند تا حدود ۱۶۶۰ تاریخ مشخصی را قبول نداشته و در تاریخ‌های مختلف جشن می‌گرفتند.

تا سال ۱۶۸۲ مرجع اعلام جشن شکرگزاری، کلیساها بودند، ولی بعد دولت محلی نیز در کنار کلیسا و تا پیش از انقلاب آمریکا این کار را انجام می‌دادند. بعد از انقلاب آمریکا اعلام این روز تحت تأثیر عوامل ی قرار گرفت. کنگره قاره‌ای، جورج واشینگتن و جان هنکاک هرکدام اعلامیه خود را داشتند. همچنین جورج واشینگتن به عنوان رئیس‌جمهور آمریکا، اولین اعلامیه ملی آمریکا را برای جشن روز شکرگزاری در ۲۶ نوامبر ۱۷۸۹ قرائت کرد.

در حال حاضر بر طبق قوانین، در چهارمین پنجشنبه ماه نوامبر هر سال این جشن در آمریکا برگزار می‌شود. در روز شکرگزاریه امروزی، رئیس‌جمهور آمریکا علاوه بر اعلام روز شکرگزاری، یک بوقلمون را عفو می‌کند. با این کار بوقلمون حق ادامه زندگی خود را به شکل آزاد در مزرعه (و یا گاهی حیاط کاخ سفید) خواهد داشت

 پولس رسول می گوید که زن به شوهر خود تا وقتی که او زنده است بسته” است (رومیان ۷: ۲). در اینجا اصل این است که باید زن یا شوهر یک کدام بمیرد تا این رشته ازدواج از هم بگسلد. این فرمان خداوند است، اما در این دنیا و جامعه امروزی ما بیش از پنجاه و یک در صد مواقع رشته ازدواج با طلاق پاره می شود. یعنی بیش از نیمی از زوجها که عهد می بندند ” تا مرگ ما را از هم جدا سازد” این عهد را می شکنند. یک زوج مزدوج چه کاری می توانند انجام دهند که مطمئن باشند ازدواجشان پایدار می ماند؟ اولین و مهمترین موضوع اطاعت از خدا و کلام اوست. این اصل باید قبل از ازدواج تاکید شود. خدا می گوید، آیا دو نفر با هم راه می روند جز آنکه متفق شده باشند؟” (عاموس ۳: ۳). برای یک ایماندار تولد تازه یافته معنی این آیه این است که او نباید رابطه نزدیک با یک بی ایمان را شروع کند. زیر یوغ ناموافق با بی ایمانان مشوید زیرا عدالترا با گناه چه رفاقت و نور را با ظلمت چه شراکت است؟” (۲ قرنتیان ۶: ۱۴). اگر این اصل اجرا شود، مقدار زیادی از دردها و رنجهای بعد از ازدواج کاسته می شود. اصل دیگری که دوام ازدواج را حفاظت می کند این است که شوهر باید خدا را اطاعت کرده و زن خود را دوست داشته، احترام و او را محافظت نماید همانطور که بدن خود را محبت می کند (افسسیان ۵: ۲۵-۳۱). اصل متقابل برای زن این است که خداوند را اطاعت کند و شوهر خود را هم مثل خداوند اطاعت نماید (افسسیان ۵: ۲۲). ازدواج بین یک زن و مرد تصویری از رابطه مسیح با کلیساست. مسیح خودش را برای کلیسا داد و کلیسا را بعنوان عروس” خود، محبت، احترام و محافظت می کند (مکاشفه ۱۹: ۷-۹). وقتی خدا حوا را برای ازدواج نزد آدم آورد، او از گوشت و استخوان” آدم درست شده بود (پیدایش ۲: ۲۱) و آندو یکتن” شدند (پیدایش ۲: ۲۳-۲۴). معنی یکتن شدن خیلی بیش از اتحاد جسمانیست. معنی آن رسیدن به یک واحد فکری و جانی است. این رابطه خیلی فراتر از احساس و جاذبه جسمانیست و در حد یکی شدن” روح است که تنها می تواند در مورد زن و شوهری اتفاق بیفتد که خود را به خدا و به یکدیگر تسلیم کرده اند. مرکز این رابطه من و مال من” نیست، بلکه ما و مال ما”. این یکی از رموز ازدواج با دوام است. ساختن یک ازدواج که تا مرگ ادامه داشته باشد چیزیست که هر دو همسر باید آنرا بر هر چیز دیگر تقدم دهند. محکم و قوی کردن رابطه عمودی با خدا کمک بسیار زیادی به ضمانت تداوم رابطه افقی در ازدواج بین زن و شوهر می کند، ازدواجی که خدا را جلال می دهد

عبارت اسلحه کامل خدا” از افسسیان فصل ۶ آیه های ۱۳ تا ۱۷می آید: بنابراین، از یک‌یک سلاح‌های خدا به هنگام حمله دشمنتان، شیطان، استفاده کنید، تا بتوانید حمله‌های او را دفع نمایید و در آخر، بر پایهای خود محکم بایستید. اما برای این منظور، کمربند محکم راستی» را به کمر ببندید و زرۀ عدالت خدا» را در بر نمایید. کفش انجیل آرامش‌بخش» را به پا کنید تا به همه جا رفته، پیغام انجیل را به همه اعلام نمایید. سپر ایمان» را نیز بردارید تا در مقابل تیرهای آتشین شیطان محفوظ بمانید. کلاهخود نجات» را بر سر بگذارید و شمشیر روح» را که همان کلام خداست، بدست گیرید.”

افسسیان فصل ۶ آیه ۱۲ به روشنی اشاره می کند که نبرد با شیطان، نبردی است، و از این جهت هیچ سلاح فیزیکی در برابر او و خادمشان کارساز نیست. فهرستی از شیوه های خاصی که شیطان استفاده خواهد کرد به ما داده نشده است. اما از این متن کاملاً روشن است که اگر ما وفادارانه از تمامی دستورها پیروی کنیم، قادر خواهیم بود که بایستیم، و راه و روش های شیطان هر چه باشد، ما پیروز خواهیم شد.

اولین قسمت از سلاح ما حقیقت است (افسسیان فصل ۶ آیه ۱۴). درک این آسان است چرا که شیطان پدر دروغهاست” (یوحنا فصل ۸ آیه ۴۴). فریب جزء بالاترین موارد در فهرست چیزهایی است که خدا از آن بیزار است. زبان دروغگو” یکی از چیزهایی است که او از آن کراهت دارد (امثال فصل ۶ آیه های ۱۶ تا ۱۷). بنابراین به ما نصیحت شده است که حقیقت را برای تقدس و رهایی خودمان و همچنین برای منفعت کسانیکه بر آنان شهادت می دهیم، بر تن کنیم.

همچنین در آیه ۱۴ به ما گفته شده که زره پارسایی را بر تن کنیم. زره از ابزار حیاتی یک جنگجو بود، در برابر ضربات از او محافظت می کرد که نداشتن آن بسیار کشنده بود. این پارسایی، اعمال خوبی نیست که توسط انسانها انجام می شود. بلکه، این پارسایی مسیح است که توسط خدا داده شده است و توسط ایمان دریافت می شود، که از قلبهایمان در برابر اتهامات و حمله های شیطان محافظت می کند و باطنمان را در برابر حملات او امن نگاه می دارد.

آیه ۱۵ صحبت از آمادگی پاها در نبرد می کند. دشمن گاهی اوقات در میدان نبرد، موانع خطرناکی را در مسیر پیشروی سربازان قرار می دهد. ایده آمادگی برای انجیل صلح به عنوان پوشش پا اشاره دارد به آنچه که برای پیشروی در قلمرو شیطان نیاز داریم، یعنی آگاهی از اینکه تله هایی وجود خواهند داشت، و پیام انجیل برای صید جانها برای مسیح بسیار ضروری است. شیطان موانع زیادی را در مسیر کار گذاشته است تا جلوی بشارت انجیل را بگیرد.

سپر ایمان که در آیه ۱۶ صحبت از آن شده است، باعث می شود که بذر شکی را که شیطان درباره وفاداری خدا و کلامش می کارد، بی اثر شود. ایمان ما که مسیح بانی و کامل کننده” آن است (عبرانیان فصل ۱۲ آیه ۱۲)، همچون سپری طلایی، گرانبها، خالص، و ضروری است. کلاه خود” نجات در آیه ۱۷ برای محافظت از سر است و بخش حساسی از بدن را در امان نگاه می دارد. می توانیم بگوییم که شیوه تفکرمان باید مراقبت شود. سر، مرکز فکر است و وقتی به امید ضمانت حیات ابدی، محکم بچسبد، تعالیم دروغین را نخواهد پذیرفت و همچنین وسوسه های شیطان را راه نخواهد داد. شخصی که نجات نیافته است، نمی تواند ضربات تعالیم دروغین را دفع کند چرا که کلاه خود نجات را ندارد و ذهنش قادر نیست که بین حقیقت و فریب تفاوت قائل شود.

آیه ۱۷ خودش معنای شمشیر روح را تفسیر می کند که کلام خداست. درحالیکه دیگر اجزای سلاح ، ذاتاً تدافعی هستند، شمشیر روح تنها سلاح تهاجمی در اسلحه خداست و از تقدس و قوت کلام خدا سخن می گوید. سلاح ِ بزرگتر از کلام خدا قابل تصور نیست. هنگامی که عیسی در بیابان وسوسه می شد، کلام خدا همیشه پاسخ قوی او به شیطان بود. چه برکتی است که همان کلام در اختیار ماست!

در آیه ۱۷ به ما گفته شده است که علاوه بر پوشیدن اسلحه کامل خدا، در روح دعا کنیم (یعنی با فکر مسیح، با قلب او و با اولویتهای او). ما نمی توانیم از دعا غافل شویم، چرا که دعا طریقی است که ما قدرت را از خدا دریافت می کنیم. بدون دعا، بدون تکیه بر خدا، تلاشهایمان در نبرد ، تهی و بی فایده است. اسلحه کامل خدا، یعنی حقیقت، پارسایی، انجیل، ایمان، نجات، کلام خدا، و دعا وسیله هایی هستند که به ما داده شده اند تا بوسیله آنها در نبردهای پیروز، و بر وسوسه ها و حملات شیطان چیره شویم.

واژه شریعت گرایی” در کتاب مقدس نیامده است، بلکه اصطلاحی است که مسیحیان برای شرح یک موضع مکتبی استفاده می کنند که تاکید بر نظامی از قواعد و قوانین برای کسب نجات و رشد می کند. شریعت گرایان به تبعیت سختگیرانه از قواعد و قوانین باور دارند و آن را اامی می دانند. از لحاظ عقیدتی، این موضع اساساً بر ضد لطف خداوند است. کسانیکه طرفدار موضع شریعت گرایی هستند، غالباً مقصود واقعی شریعت را نمی فهمند، خصوصاً مقصود شریعت عهد قدیم موسی را که آموزگار” ما شد تا ما را به مسیح برساند (غلاطیان فصل ۳ آیه ۲۴).

حتی ایمانداران حقیقی ممکن است شریعت گرا باشند. ما آموخته ایم که نسبت به یکدیگر لطف نشان دهیم: هر ایمانداری را که مایل است به جمع شما بپیوندد، به گرمی بپذیرید، حتی اگر ایمانش ضعیف باشد. اگر عقاید او دربارۀ کارهای درست و نادرست، با عقاید شما متفاوت است، از او ایراد نگیرید ” (رومیان فصل ۱۴ آیه ۱). متاسفانه، افرادی وجود دارند که توجه زیادی نسبت به تعالیم غیر اساسی دارند تا آنجا که دیگران را به معاشرت با خود راه نمی دهند، و حتی اجازه نمی دهند که دیگران دیدگاه خودشان را بیان کنند. این نیز شریعت گرایی است. اشتباه بسیاری از ایمانداران شریعت گرای امروزی این است که خود را مم به تبعیت بی قید و شرط، از تفاسیر کتاب مقدسی خودشان و حتی سنتهای خودشان می کنند. مثلاً افرادی وجود دارند که احساس می کنند که برای بودن، صرفاً باید از تنباکو، و مشروبات الکلی، رقص، فیلم، و غیره پرهیز کنند. حقیقت این است که پرهیز از این چیزها هیچ تضمینی برای بودن نیست.

پولس رسول در کولسیان فصل ۲ آیه های ۲۰ تا ۲۳ نسبت به شریعت گرایی هشدار می دهد: اکنون شما با مسیح مرده‌اید و از عقاید دنیا آزاد شده‌اید، عقایدی که بر اساس آنها، برای کسب نجات باید اعمال نیک انجام داد و دستورهای خاصی را بجا آورد. پس حال که از این عقاید آزاد شده‌اید، چرا باز پایبند اصول و قوانینی می‌شوید که می‌گوید این را نخورید، آن را نچشید، و دست به فلان خوراک نزنید؟ اینها قوانین زودگذر انسانی هستند، زیرا خوراک وقتی خورده شد، دیگر تمام شده است! این قوانین ممکن است بظاهر خوب باشند، زیرا اجرای آنها نیاز به زهد و عبادت و ریاضت زیاد دارد؛ اما برای تسلط بر افکار و هوسهای ناپسند انسان، هیچگونه تأثیری ندارند، جز اینکه شخص را خودپسند و مغرور سازند. ” شریعت گرایان، شاید پارسا و باشند، اما شریعت گرایی نهایتاً نمی تواند مقاصد خدا را به انجام رساند، چرا که عملکردی ظاهری است، به جای اینکه تغییری باطنی باشد.

برای اینکه در دام شریعت گرایی نیافتیم، باید محکم به سخنان یوحنای رسول بچسبیم، خدا احکام خود را توسط موسی به مردم داد، اما راستی و محبت را بوسیله‌‌ء عیسی مسیح عطا فرمود” (یوحنا فصل ۱ آیه ۱۷) و به یاد داشته باشیم که خصوصاً نسبت به برادران و خواهرانمان در مسیح، با لطف و مهربانی رفتار کنیم. آنان بندگان خدا هستند، نه بندگان شما؛ آنان فقط به خدا پاسخگو هستند، نه به شما. بنابراین، بگذارید خدا درستی یا نادرستی عقیده‌شان را به ایشان نشان دهد؛ و البته خدا قادر است کمکشان کند که راه صحیح را در پیش گیرند ” (رومیان فصل ۱۴ آیه ۴). بنابراین، شما به هیچ وجه حق ندارید از برادر خود ایراد بگیرید و یا با نظر تحقیر به او نگاه کنید. به یاد داشته باشید که هر یک از ما باید به تنهایی در مقابل تخت داوری خدا بایستیم تا او ما را داوری کند”(رومیان فصل ۱۴ آیه ۱۰).

باید احتیاط کنیم. در عین حال که باید نسبت به یکدیگر بخشنده باشیم و نسبت به اختلافات بر سر موضوعات قابل بحث مدارا کنیم، اما نمی توانیم بدعت را بپذیریم. ما ترغیب شده ایم تا از ایمان” که خدا یکبار به مقدسین خود داد با جدیت تمام دفاع کنیم (یهودا ۳). اگر این رهنمودها را به ذهن خود بسپاریم و آنها را با عشق و مهربانی بکار ببندیم، هم از شریعت گرایی و هم از بدعت و کج روی در امان خواهیم بود. عزیزان من، اگر کسی ادعا کند که ازجانب خدا پیغامی دارد، زود باور نکنید. نخست، او را بیازمایید تا دریابید که آیا پیغام او از جانب خداست یا نه؛ زیرا معلمین و واعظین دروغین، این روزها همه جا پیدا می‌شوند”(اول یوحنا فصل ۴ آیه ۱).

کتاب مقدس اشاره می کند که ابراهیم مکانی دائمی برای ملاقات با خدا داشت(پیدایش ۲۷:۱۹) عیسی مسیح عادت داشت که در باغ جتسیمانی که در کوه زیتون واقع بود دعا می کرد: سپس عیسی بیرون رفت و بنا به عادت، راهی کوه زیتون شد و شاگردانش نیز از پی او رفتند.”(لوقا ۳۹:۲۲)

مکان شما باید محلی منزوی باشد. این جایی باید باشد که بتوانی تنها باشی، و سکوت حکمفرما باشد و جایی که کسی مزاحم شما نخواهد شد و حواستان پرت نخواهد شد. در دنیای شلوغ امروزی، شاید پیدا کردن چنین مکانی سخت باشد، ولی لازم است. این مکان باید محلی باشد که:

بدون آنکه مزاحم کسی شوید، بتوانید با صدای بلند دعا کنید؛نور کافی برای مطالعه داشته باشد( شاید وجود یک میز نیز خوب باشد)؛شما احساس راحتی داشته باشید.(هشدار: هیچگاه در تختخوابتان رازگاهان نداشته باشید. این زیاده از حد راحت خواهد بود!)

مکان شما باید محل بخصوصی باشد. هر جا که تصمیم گرفته اید با خداوند ملاقات داشته باشید، آن محل را جای مخصوصی برای خودتان و خداوند بسازید. در حالیکه روزها می گذرند، آن مکان بخاطر اوقات عالی ای که با عیسی مسیح داشته اید، دارای معنی و مفهوم زیادی برای شما خواهد بود.

مکان شما باید محل مقدسی باشد. این جایی است که با خدای زنده ملاقات می کنید. جایی که با خداوند ملاقات می کنید می تواند به اندازه مکانی که ابراهیم با خدا ملاقات کرد، مقدس باشد. البته ااماً مجبور نیستید که در ساختمان کلیسا باشید. بعضی مردم رازگاهان خود را در اتومبیلشان که در مکان ساکتی پارک شده بود داشته اند، یا در اتاقی در بسته در خانه، یا در حیاط پشت خانه و یا حتی در زمین بیسبال. هر کدام از این مکانها، تبدیل به مکان مقدسی برای آنها شده است.

ر اساس دوم قرنتیان فصل ۵ آیه ۱۷، کسی که از آنِ مسیح می‌گردد، تبدیل به شخص جدیدی می‌شود. او دیگر آن انسان قبلی نیست؛ او زندگی کاملاً تازه‌ای را آغاز کرده است”. در کتاب مقدس، دو واژه یونانی برای کلمه تازه” وجود دارد. اولین واژه، neos است که اشاره به چیزی دارد که به تازگی ساخته شده است، اما چیزهای بسیاری شبیه به آن وجود دارند که قبلاً ساخته شده اند. واژه ی یونانی که در این آیه تازه” ترجمه شده، kainos می باشد که به معنای چیزی است که به تازگی ساخته شده اما چیزی مشابه آن وجود ندارد.” ما در مسیح، کاملاً خلقت تازه ای گشته ایم، درست همانطور که خدا آسمانها و زمین را در ابتدا آفرید. او آنها را از هیچ آفرید، و همان کار را با ما انجام می دهد. او صرفاً نفس کهنه ما را تمیز نمی کند؛ بلکه نفس کاملاً جدیدی می آفریند. وقتی که ما در مسیح هستیم، شریک طبیعت الهی” می شویم (دوم پطرس فصل ۱ آیه ۴). خدا خودش در شخص روح القدس، در قلبهایمان ساکن می شود. ما در مسیح هستیم و او در ماست.

ما در مسیح از نو متولد شده ایم و تازه شده ایم و این خلقت تازه دارای افکار است، درحالیکه طبیعت کهنه دارای افکار نفسانی است. این خلقت تازه با خدا معاشرت می کند، مطیع اراده خداست، و خود را وقف خدمت به او کرده است. اینها کارهایی است که طبیعت کهنه قادر به انجامش یا حتی میل به انجامش را ندارد. طبیعت کهنه نسبت به امورات روح مرده است و نمی تواند خودش را احیا کند. در گناه و شرارتها مرده” است (افسسیان فصل ۲ آیه ۱) و تنها می تواند توسط یک بیداری مافوق طبیعه زنده شود و این زمانی رخ می دهد که ما مسیح را می پذیریم و او در ما ساکن می شود. مسیح، طبیعتی کاملاً تازه و مقدس و زندگی ای فساد ناپذیر به ما می دهد. زندگی کهنه ما که پیشتر به خاطر گناه، نسبت به خدا مرده بود دفن می شود، و ما دوباره زنده می شویم که در زندگی نوینی با او، گام برداریم” (رومیان فصل ۶ آیه ۴).

اگر ما به مسیح تعلق داریم، با او متحد هستیم و دیگر برده گناه نیستیم (رومیان فصل ۶ آیه های ۵ تا ۶)؛ ما با او زنده شده ایم (افسسیان فصل ۲ آیه ۵)؛ به شکل او در آمده ایم (رومیان فصل ۸ آیه ۲۹)؛ از محکومیت آزاد شده ایم و مطابق با نفس راه نمی رویم بلکه مطابق با روح گام برمی داریم (رومیان فصل ۸ آیه ۱)؛ ما همراه با دیگر ایمانداران بخشی از بدن مسیح هستیم (رومیان فصل ۱۲ آیه ۵). ایماندار، اکنون صاحب قلبی تازه شده است (حزقیال فصل ۱۱ آیه ۱۹) و ” همۀ برکات آسمانی را به او ارزانی داشته، به این دلیل که او از آن مسیح شده است” (افسسیان فصل ۱ آیه ۳). 

ممکن است تعجب کنیم که چرا با وجود اینکه زندگیمان را به مسیح داده ایم و از نجاتمان مطمئن هستیم، اما چرا معمولاً بدین شیوه ای که توصیف شد، زندگی نمی کنیم. این به خاطر این است که طبیعت تازه ما در بدن جسمانی کهنه مان ساکن است، و این دو با یکدیگر در جنگ هستند. طبیعت کهنه مرده است، اما طبیعت تازه هنوز با خیمه” کهنه ای که در آن ساکن است در ستیز است. شرارت و گناه هنوز وجود دارند، اما ایماندار، اکنون آنها را از چشم انداز تازه ای می بیند و آنها مثل قبل، او را تحت کنترل ندارند. ما اکنون در مسیح می توانیم انتخاب کنیم که در برابر گناه مقاومت کنیم، درحالیکه طبیعت کهنه ما نمی توانست. اکنون ما این حق انتخاب را داریم که از طریق کلام و دعا و اطاعت، به طبیعت تازه خوراک بدهیم، یا با بی توجهی به آن موارد، به جسم خود خوراک دهیم.

هنگامی که ما در مسیح هستیم، به چیزی فراتر از پیروزی دست یافته‌ایم، به‌‌واسطه او که ما را محبت کرد” (رومیان فصل ۸ آیه ۳۷) و می توانیم در نجات دهنده مان شادی کنیم، که همه چیز را ممکن ساخت (فیلیپیان فصل ۴ آیه ۱۳). ما در مسیح محبت شده ایم، آمرزیده شده ایم، و در امنیت هستیم. ما در مسیح، پذیرفته شده ایم، پارسا شده ایم، آزاد شده ایم، آشتی کرده ایم، و انتخاب شده ایم. در مسیح، ما پیروزمند هستیم، مملو از شادی و آرامش شده ایم، و زندگی برای ما معنای حقیقی دارد. چه نجات دهنده شگفت انگیزی است مسیح!

اعیاد مختلف اسرائیل برای این قوم سمبل عمل خدا بود. جشن‌های سالیانه قوم اسرائیل نمادی بود از اینکه خدا با آنهاست و در کنار آنها زیست می‌کند. اسرائیل در این جشن‌ها هم برکات و مواهب الهی را می‌ستود و هم عمل خدا در طول تاریخ را به‌یاد می‌آورد. مهم‌ترین این اعیاد عبارت بودند از: عید فصح، عید خیمه‌ها و عید هفته‌ها. هر یک از این سه عید دارای داستان و فلسفه جداگانه‌ای است. در این شماره به بررسی عید هفته‌ها می‌پردازیم که به عید جمع‌آوری محصول” یا پنطیکاست” نیز معروف است.

عید هفته‌ها که احتمالاً در پاییز جشن ‌گرفته می‌شد، در تقویم یهودیان از اعیاد مربوط به دروی محصول بود. این عید در روز پنجاهم (یا همان پنطیکاست)، یعنی هفت هفته پس از عید فصح برگزار می‌شد (لاویان ۲۳:‏۱۵ و ۱۶). قوم خدا در پنجاهمین روز پس از عید فصح موظف بودند دست به هیچ کاری نزنند و در عوض با یکدیگر جمع شده، برکت خدا را جشن بگیرند (لاویان ۲۳:‏۲۱). در جریان این جشن، کاهن دو قرص نان را به نشانۀ نوبر برکت خدا بلند می‌کرد و آنها را به حضور خدا تکان می‌داد، و قربانی‌های دیگری نیز برای خدا گذرانده می‌شد (لاویان ۲۳:‏۱۷-‏‏‏‏‏۲۰). همچنین در این روز، اسرائیلیان اجازه نداشتند کناره‌های مزارع خود را درو کنند تا افراد فقیر در میان قوم و نیز افراد غریبه بتوانند از باقیمانده محصول استفاده کنند و گرسنه نمانند.

و اما این عید هفته‌ها که در اصل برای یهودیان عیدی مختص برداشتِ نوبر محصول بود، در ادبیات بین‌العهدین، یعنی متونی که علاوه بر کتب عهدعتیق برای یهودیان مرجع محسوب می‌شد و عمدتاً شامل تفاسیری بر تورات بود، بُعدی پیدا کرد و به‌عنوان سمبل اعطای شریعت در کوه سینا معرفی شد زیرا در این متون آمده بود که عید هفته‌ها مصادف است با سالگردِ اِعطای شریعت موسی توسط خدا (رجوع کنید به کتاب یوبیل، از کتبِ ادبیات بین‌العهدین، ۱:‏۱ و ۶:‏۱۷). این عید، یا به‌عبارت بهتر تفسیرِ از آن، در عهدجدید و بخصوص در اعمال رسولان فصل ۲ با واقعۀ پنطیکاست و نزول روح خدا بر شاگردان و پیروان عیسی همراه ‌گردید. درست همانطور که عید هفته‌ها، یعنی جشنِ نوبر محصول که پنجاه روز پس از عید فصح برگزار می‌شد نمایانگرِ برکات الهی خدا در آینده بود، حال در دوران عهدجدید نزول روح‌القدس در واقعۀ پنطیکاست (که آن هم تقریباً پنجاه روز پس از عید فصح و قربانی شدنِ بره خدا رخ داد) نوبرِ برکاتی است که خدا در آینده بر قوم خود جاری خواهد ساخت. همانگونه که موسی شریعت را از جانب خدا برای قوم اسرائیل آورد، حال در عهدجدید این شریعت توسط روح خدا بجای الواح سنگی بر قلب‌های مؤمنین مکتوب می‌شود. نزول روح‌القدس در واقعه پنطیکاست تحقق نبوت ارمیا (در ۳۱:‏۳۱‏‏-‏‏‏‏‏۳۴) و حزقیال (در ۳۶‏:‏۲۶) بود که پیشگویی کرده بودند خدا روزی شریعت خود را بر دل‌های ما خواهد نوشت. پولس نیز در رومیان ۸:‏۲۱ از روح خدا به‌عنوان نوبر برکات الهی یاد می‌کند که همچون بافه گندم جنبانیدنی در عید هفته‌هاست.

یهودیان در عید هفته‌ها به‌یاد می‌آوردند که برکت بزرگ خدا در راه است و تجربۀ کنونی آنان از مواهب الهی در قیاس با برکات آینده بسیار ناچیز است. در عهدجدید نیز خدا با فرستادن روح خود بر شاگردان در واقعه پنطیکاست (تحقق نبوت یوئیل) یادآوری می‌کند که حصاد عظیم خدا که همانا جان‌های گمشده است در راه می‌باشد. جماعتی که در واقعه پنطیکاست حضور داشتند را می‌توان همچون نوبری دانست از خیلِ کثیری که در آینده به جمعِ حصاد الهی خواهند پیوست.

ابتدا خوب است بدانید که خدا به این علت شما را متوجه خطاهای‌تان نموده و به بخشیده شدن علاقه‌مند ساخته، که مایل است بخشیده شوید.

بخشش الهی، موضوعی است واقعی و خدا آنرا برای همۀ انسانها امکان پذیر نموده است. اگر خدا از گناه بیزار نبود و طریق آمرزش انسان را مهیا نکرده بود، احساس گناه و تقصیر را در شما ایجاد نمی‌کرد. اما چگونه می‌توان بخشش خدا را تجربه نمود؟

خوشبختانه شما صادقانه با خطاهای خود مواجه شده‌اید و نیاز خود را برای بخشش الهی درک کرده‌اید، پس اولین قدم را برداشته‌اید. حالا لازم است که برای آمرزش گناهان خود به سوی عیسی مسیح بیایید، آنوقت خواهید دید که مسیح گناهانتان را، هرقدر هم که زیاد باشد، می‌بخشد و از شما دور می‌کند.

عیسی مسیح، بعنوان مظهر خدای حقیقی و یگانه نجات دهندۀ انسان، از هر لحاظ کامل و پاک و بی‌گناه بود، چه در ذات و ماهیت، و چه در عمل. اما او داوطلبانه در راه انسان گناهکار مصلوب شد و با مرگش بر صلیب، جریمۀ گناهان و مجازات من و شما را پرداخت کرد. پس او به جای و به خاطر شما مُرد تا بتوانید از خطاها و گناهان خود بخشیده شوید و نزد خدا بیائید.

کلام خدا در انجیل شریف می‌فرماید: این سخن درست است و کاملاً قابل قبول، که مسیح‌ عیسی به جهان آمد تا گناهکاران را نجات بخشد . . .” (اول تیموتائوس ١: ١۵). می‌بینیم که نجات دهندۀ بشر عیسی مسیح، نه برای نجات بی‌گناهان و پاکان، بلکه برای نجات و آمرزش گناهکاران به جهان آمد. البته لازم به تذکر است که در نظر خدا همۀ انسانها بدون استثناء گناهکار هستند، هم در ذات و هم در عمل، و انسانی بی‌گناه و پاک وجود ندارد. در انجیل شریف می‌خوانیم: خود مسیح یک بار برای همیشه به خاطر گناه بشر مرد، یعنی یک شخص بی‌گناه در راه گناهکاران مرد تا ما را به حضور خدا بیاورد . . .” (اول پطرس ٣: ١٨).

با آمدن مسیح به جهان و مرگ او بر صلیب در راه ما گناهکاران و به خاطر گناهان ما، خدا محبت خود را نسبت به ما ثابت نمود. باز در انجیل شریف می‌خوانیم: خدا محبت خود را نسبت به ما کاملاً ثابت کرده است زیرا در آن هنگام که ما هنوز گناهکار بودیم مسیح به خاطر ما مرد” (رومیان ۵: ٨).

می‌بینیم که مسیح برای بخشیده شدن من و شما، آن کاری را که از نظر خدا ضروری بود، انجام داده و بخشایش گناهان را همانند هدیه‌ای رایگان، برای ما مهیا کرده است. حالا شما برای آمرزش و بخشش گناهان خود، چه کاری باید انجام دهید؟ به عیسی مسیح خداوند که برای گناهان شما مرد و پس از مرگ، روحاً و جسماً از مردگان قیام نمود و زنده است، ایمان آورید و با اعتماد به او، هدیۀ نجات و بخشایش گناهان را مجاناً دریافت کنید.
منبع: رادیو مژده

کتاب مقدس می گوید که یک خداوند، یک ایمان، یک تعمید» وجود دارد (افسسیان ۵:۴). این آیه بر یگانگی که باید در بدن مسیح وجود داشته باشد تاکید می کند چرا که ما در یک روح» ساکن شده ایم (آیه ۴). پولس در آیه ۲ درخواست فروتنی، ملایمت، بردباری، و محبت می کند که همه اینها برای حفظ یگانگی ضروری است. مطابق با اول قرنتیان ۱۰:۲-۱۳، روح القدس فکر خدا را می داند (آیه ۱۱)، و آن را آشکار می سازد (آیه ۱۰) و تعلیم می دهد (آیه ۱۳) به آنانی که در آنها ساکن است. این کار روح القدس تنویر نامیده می شود.

در یک جهان کامل، هر ایماندار تمایل دارد که کتاب مقدس را از روی وظیفه مطالعه کند (دوم تیموتائوس ۱۵:۲) و این کار را با دعا و تکیه بر تنویر روح القدس انجام دهد. اما به روشنی می توانیم ببینیم که جهان ما کامل نیست. هر شخصی که روح القدس را دارد، واقعاً به روح القدس گوش نمی دهد. مسیحیانی هستند که روح القدس را محزون می کنند (افسسیان ۳۰:۴). از هر آموزگاری بپرسید. حتی بهترین معلم مدرسه هم دانش آموزان خودسری دارد که به نظر، مخالف یادگیری هستند و برایشان مهم نیست که معلم چه می گوید. پس، یکی از دلایلی که چرا افراد مختلف برداشتهای متفاوتی از کتاب مقدس دارند صرفاً این است که به معلم یعنی روح القدس گوش نمی دهند. در ادامه دلایل دیگری از وجود تفاوتهای اعتقادی بسیار میان آنانی که کتاب مقدس را تعالیم می دهند آمده است.

۱- بی ایمانی. واقعیت این است که بسیاری از آنانیکه ادعای مسیحی بودن دارند، هرگز دوباره متولد نشده اند. آنان لقب مسیحی» را یدک می کشند، اما هیچ تغییر حقیقیِ قلبی نداشته اند. خیلی هایی که حتی ایمان ندارند که کتاب مقدس راست است، جرات می کنند که آن را تعلیم دهند. آنها مدعی هستند که حتی در شرایط زندگی در بی ایمانی، از طرف خدا صحبت کنند. بیشتر تفاسیر غلط از کتاب مقدس از اینجا نشات می گیرد.

غیر ممکن است که یک بی ایمان بتواند کتاب مقدس را به شکل صحیح تفسیر کند. انسان نفسانی امور مربوط به روح خدا را نمی‌پذیرد زیرا در نظرش جهالت است، و قادر به درکشان نیست، چرا‌که قضاوت درست درباره آنها تنها از دیدگاهی میسّر است» (اول قرنتیان ۱۴:۲). مردی که نجات را دریافت نکرده نمی تواند حقیقت کتاب مقدس را بفهمد. او هیچ تنویری ندارد. علاوه بر این شبان یا الهی دان بودن ضمانتی برای نجات یک شخص نیست.

نمونه ای از هرج و مرجی که به خاطر بی ایمانی بوجود آمد در یوحنا ۲۸:۱۲-۲۹ یافت می شود. عیسی به سوی پدر دعا می کند و می گوید، پدر، نامت را جلال ده» پدر با صدایی رسا از آسمان پاسخ می دهد که هر کسی که در نزدیکی بود می شنود. اما به تفاوت در برداشت افراد توجه کنید: مردمی که آنجا بودند و این را شنیدند، گفتند: رعد بود. دیگران گفتند: فرشته‌ای با او سخن گفت». همه یک چیز را شنیدند: جمله ای قابل فهم از آسمان اما هر کس آنطور شنید که می خواست بشنود.

۲- فقدان آموزش. پطرس رسول بر علیه کسانیکه کلام خدا را اشتباه تفسیر می کنند، هشدار می دهد. او تعالیم ساختگی شان را به این دلیل می داند که آنها جاهل» هستند (دوم پطرس ۱۶:۳). به تیموتائوس گفته شده است که سخت بکوش که مقبول خدا باشی، همچون خدمتکاری که او را سببی برای شرمساری نیست و کلام حقیقت را بدرستی به‌‌کار می‌بندد» (دوم تیموتائوس ۱۵:۲). هیچ میانبری برای تفسیر صحیح کتاب مقدسی وجود ندارد؛ ما مجبور هستیم که مطالعه کنیم.

اینجا چه مى کنى؟”

این ندایى از خدا به ایلیاى نبى بود ایلیا تو را در اینجا چه کار است” اول پادشاهان: ١٩: ٩

ایزابل، ایلیا را تهدید به مرگ کرد و ایلیا ترسید و نتوانست با تهدیدها علیه خودش برخورد کُنَد، اقتدارش را از دست داد و پا به فرار گذاشت.
اگر چه ایزابل نتوانست ایلیا را بکشد، اما همان ترس که بر قلب ایلیا وارد شد باعث شد که نقشه ایى که خدا بدستِ او مى خواست به اتمام برساند، به دست کَسِ دیگرى یعنى الیشع به اتمام رساند، زیرا اِلیشع اقتدارِ خود را خوب مى شناخت و او را حفظ کرد.

کلام خدا در غلاطیان ۵: ١ مى فرماید:” پس به آن آزادی که مسیح ما را به آن آزاد کرد، استوار باشید و باز در یوغ بندگی گرفتار مشوید.”

یک ترس ایجادِ تشویش و سردگمى مى کند، و هدفِ او این است که ما را از ان هدفِ اصلى دور کند، اگر با هراس فورا برخورد نشود، بزرگ و بزرگتر مى شود تا جایى که رده پاى خدا در دلمان گم مى شود و به جایى خواهیم رسیدکه ندایى در گوشمان مى گوید…